Seriale

Dziś przedstawię swoje ulubione seriale. Kolejność nie ma znaczenia, każdy ma swoje wady i zalety, więc to nie miałoby sensu. Do tego, do zestawienia nie są wliczane wszelkiej maści seriale animowane. Głównym kryterium było to, jak dobrze mi się je oglądało oraz wszelka nostalgia jaką do nich żywię, zwłaszcza do jednego...

Ostrzegam przed spojlerami.

1. Z Archiwum X

Pamiętam gdy, jako dziecko dreszcze pojawiały mi się na plecach, na samą myśl o kosmitach! A ten serial... Niesamowity. Najbardziej podobała mi się chemia, jaka pojawiała się pomiędzy dwójką głównych bohaterów. Spooky Mulderem, który chciał wierzyć i pomimo tego, że widział dowody, to chyba nigdy nie było mu dane naprawdę uwierzyć. Z resztą sam, jako uważny widz, już nie wiem, co było prawdą, a co nie. I chyba to było jedną z najlepszych cech tego serialu. Widz sam wariował po tych zwrotach akcji i ciągłych intrygach, nie było wiadomo komu ufać i w co ufać. Nie bez powodu jednym z głównych mott serii było " Trust No One".

Do tego jest jeszcze Scully, której naukowe podejście do spraw zawsze mnie irytowało, ale miało wiele słuszności. Stanowiła ważny element skutecznie studzący Muldera. Do tego cechowała się genialnymi ripostami i spostrzeżeniami. No i Palacz... Nawet Janusz Tracz nie dorównuje tej niesamowicie smutnej i bezwzględnej postaci... Można by pisać i pisać, zwłaszcza o komediowych odcinkach specjalnych, ale to zostawię na inny post, bo inaczej nigdy nie przejdę do reszty!

2. Chłopaki z Baraków

Urzekli mnie swoim chamstwem, bezczelnością i przyjaźnią. Formuła mocumentary i chwytliwa melodia w intro, paczka dobrych znajomych i ich historie to to, co mnie kupiło.
Mianowicie grupa filmowców chce nakręcić dokument o Julianie, który mieszka wraz z kumplami na osiedlu przyczep. To wszystko, fabuła kręci się wokół ich prób wzbogacenia się i ucieczkami przed pijanym strażnikiem i jego pomagierem, który był męską prostytutką. Dodam jeszcze, że to chyba jedyny serial, który polecam oglądać z lektorem... Kurde faja!

3. Homeland

Zaczyna się od odbicia amerykańskiego żołnierza, który przebywał w niewoli około 7 lat, z rąk terrorystów. Od tej pory jest gwiazdą w kraju, a służby wywiadowcze,  dokładniej jedna agentka podejrzewa go o zdradę. Oczywiście nikt jej nie wierzy i musi udowodnić swoją słuszność. Warto dodać, że jednocześnie jest ona najbarwniejszą i, moim zdaniem, jedną z najlepiej napisanych postaci ever. Później akcja się rozkręca, a kolejne sezony komentują wydarzenia dziejące się obecnie na świecie.

4. Black Mirror

Formuła serialu była dla mnie niespotykana, o czym już było wspomniane. W każdym sezonie są trzy odcinki trwające godzinę. Każdy z nich opowiada inną historię dziejącą się w niedalekiej przyszłości. Mimo to fabuła rozgrywa się w różnych jej wariantach, dzięki czemu dotyka innych problemów. Ciekawy materiał do przemyślenia, dynamiczny i sycący pod względem treści.

5. House of Cards

Chyba nikogo nie zdziwiła ta pozycja. Genialna postać charyzmatycznego Franka Underwooda, bezwzględnego, mściwego i przebiegłego polityka, to to na co czekam przez cały rok. Te wszystkie intrygi oplatające bohaterów, niczym korzenie drzewa glebę, skutecznie skupiają moją uwagę. A ta nieprzewidywalność! Niektórych zwroty akcji były trudne do przewidzenia i wcale nie wydawały mi się wykonane na siłę. Co więcej, cały czas gnębi mnie pytanie... Skoro Frank zdobył władzę w Białym Domu to kiedy ją straci... W końcu to było celem serialu. Przez to pojawiła się niewiadoma, która została skutecznie wykorzystana.

6. American Horror Story

Kolejna seria, która mnie zaskoczyła! Niesamowicie podoba mi się koncepcja prowadzenia nowej historii w nowych sezonach, przy użyciu tych samych aktorów. Satysfakcjonuje mnie widok aktora, który raz grał słabego staruszka, aby zaraz potem grać jego przeciwieństwo. Poza tym niektóre sezony naprawdę mają wciągającą fabułę. Właśnie jestem po seansie ostatniego, z Lady Gagą w roli głównej. Polecam, chociaż dla samej sceny z "Hotline Blink" w tle.

7. Miasteczko Twin Peaks

To jest to, co uwielbiam. Mała miejscowość, mało bohaterów, każdy się zna i trudno jest cokolwiek ukryć. Do tego dziwna oprawa muzyczna i ekscentryczne postaci. Dale Cooper, który wierzy w siły nadprzyrodzone, a swoją wiedzę, wliczając w to wiedzę o buddyzmie, wykorzystuję do rozwiązania zabójstwa miejscowej dziewczyny. Urzekło mnie też zachowanie miejscowych biznesmenów, którzy cechują się... ciekawym humorem... Wszystko jest jakby oplecione w jakąś lekkość i brak powagi, a jednocześnie w ciężką atmosferę sekretu i zjawisk nadprzyrodzonych.
No i ten styl. Główne bohaterki wyglądające na bardziej dojrzałe i stylowe niż dziś kobiety w ich wieku i faceci w genialnych kurtkach, koszulach i wspaniałych fryzurach. Niech tamta moda wróci!

8. House M.D.

Jakoś tęsknię za Doctorem Housem. Uszczypliwy, chamski, intrygujący i inteligentny humor to zdecydowanie wielki plus. Jednak to, co mnie uderzyło, to dramat głównego bohatera. Często moich uszu docierały teksty, że to świetna komedia itd. Tylko że dla mnie najważniejsza była noga Housa, której temat gdzieś się kręcił przez większość czasu. Brzmi trywialnie, ale dramat człowieka odrzuconego, którego cynizm jest niechcianą barierą między innymi ludźmi, bardzo mnie dotknął.

9. Lost

Pamiętacie to o nostalgii? No to o to mi chodziło... Pewien mądry człowiek, Tomasz Pstrągowski, napisał, że oglądanie Lost, to jak bycie żoną, która żyje z bijącym ją mężem. Niby masz nadzieję, że tej nocy nie przyjdzie pijany do domu i cię pocałuje w czoło. Jednak on znowu robi to samo, opowiada kretyńską, pełną dziur historię, której masz już dosyć, ale jednak prosisz o więcej. Trochę jakby ktoś lubił BDSM.

10. Wikingowie

Jeśli chodzi o Wikingów, to jestem w trakcie oglądania i już w pewnym stopniu mnie kupili. Nie wiem dlaczego. Na początku sceptyczne nastawienie zniechęcało mnie do romansu z nimi, ale teraz nie żałuję. Może to wciągająca, dobrze poprowadzona historia i wykreowani, autentyczni bohaterowie, których raz nienawidzę, a raz adoruję. Na pewno szybko się z nimi nie rozstanę.



I to by było na tyle, oczywiście każdy z nich miał gorsze chwile, epizody, czy całe sezony, ale to nie zmienia faktu, że są warte polecenia. Nie ma tu też wielu innych interesujących mnie seriali, ale ktoś musiał odpaść! Dodać tez muszę, że o niektórych z nich mam ochotę pisać i pisać, ale nie chcę nikogo zanudzać.

Tak wiem, że jest więcej lepszych serii jak "The wire", "Office", "Scrubs", "Black Adder" itd. ale nie wszystko było mi dane zobaczyć!

Zachęcam Was do podzielenia się swoimi zestawieniami, z chęcią je przeczytam.

List do Mnie

Rok 2020. Nie wiem, jak będzie wyglądała Europa, nie wiem, jak będzie wyglądało USA czy Rosja. Może będą zamieszki na ulicach, ludzie zgromadzą się w centrum, ulice będą zabarykadowane przez płonące opony. Policja uderza pałkami o tarcze i kroczy w stronę reduty warszawskiej. Ostoja demokracji? Ostoja bezrobotnych? Nie wiem, możliwe. Jednakże to, co jest pewne, to to, że dostanę tego roku list od siebie do siebie, dla siebie.

Ale o co chodzi? Mianowicie jest taka strona Futureme.org, na której możemy napisać maila do siebie, wraz z ustaleniem daty dostarczenia. Muszę przyznać, że niesamowicie zaintrygował mnie ten pomysł. Zmusił do takich rozmyślań, które chyba każdy z nas ma w głowie na różnych etapach życia. Na początku jako dzieci w przedszkolu, gdy zaczynamy naszą karierę młodego człowieka. Później przed gimnazjum, przed maturą, kończąc na chwilach dojrzałego życia, gdzie podczas mierzenia się z coraz to trudniejszymi etapami myślimy, co będzie dalej, lub jak to się skończy.

Taka wiadomość może być bardzo pokrzepiająca. W końcu często wyrzucając z siebie mroczne myśli i obawy, uwalniamy się od nich. Taka spowiedź, jakby nie patrzeć, przed samym sobą pomaga, a w tym wypadku też zobowiązuje. Wiesz, że dostaniesz tego maila i to może być motywacją, która pomoże Ci w pozytywniejszym spojrzeniu na jutro i pokonaniu przeszkód, przed którymi  stoisz.

Z drugiej strony to ciekawy eksperyment, jeżeli dobrze sporządzisz list, dokładnie przedstawiając swoją sylwetkę, to po otrzymaniu go dostaniesz unikatową pamiątkę. Zobaczysz co się zmieniło, w jaki sposób przebiegał Twój tok myślenia, jakie słownictwo było w modzie. Może opiszesz zwyczaje ludzi, jakie panują teraz, a za 30 lat to porównasz z tym co będziesz się działo na świecie, lub w kraju. Czy to nie fascynujące, jedna strona a tyle możliwości.

Jeszcze inną ciekawą rzeczą jest to, że niektórzy udostępniają anonimowo swoje wiadomości. Jest tam specjalna zakładka z takimi mailami i to, co tam jest, naprawdę wzrusza. Niektóre wiadomości są pełne smutku i nadziei a niektóre pełne pozytywnych uczuć. To jest niesamowite, że na jednej stronie jest taki zbiór ludzkich historii i osobowości. Problemów, rozterek, planów na przyszłość, tyle osób które, tak naprawdę różnią się od nas tylko językiem i kulturą. Jakoś można poczuć, że nie jest się samemu na tym świecie, a może raczej, że wszyscy jesteśmy sobie bardziej bliscy, niż się nam to wydaje.

Black Mirror

Ten wpis miał być na początku o serialach, o emocjach, jakie potrafią obudzić, o aktorach, których grę wreszcie doceniam. Może to kwestia scenariusza, może mojej wrażliwości... Kiedyś napiszę o serialach, które oglądam, ale właśnie dziś moje oczy ujrzały coś, co mnie zaskoczyło. 

Serial przedstawia w sezonie 3 odcinki. Każdy pokazuje inną historię, dziejącą się w niedalekiej przyszłości. Właśnie jestem w trakcie oglądania pierwszego odcinka drugiego sezonu, który, póki co, obudził we mnie największe emocje i przywrócił myśli, które już od dawna krążyły mi po głowie i wracały.

Nie wiem jak mam to opisać, aby oddać jak najlepiej te emocje. Wyobraź sobie, że tracisz bliską Ci osobę, z którą toczyło się Twoje życie, z która spędzasz każdą wolną chwilę. Nie macie dzieci, rodzice mają swoje życie, rodzeństwo też. Cieszycie się sobą i akceptujecie ryzyko posiadania tylko siebie, ryzyko, o którym mało kto myśli. Jest nim strata. Po niej każdy dzień to pustka, tylko kot w pustym mieszkaniu. Przygotowując obiad, łapiesz się na myśleniu o waszej ulubionej potrawie, tęsknisz nawet za wadami, utrata zawsze ma piękny makijaż. 

Każdy chciałby uciec z tej sytuacji. Koleżanka głównej bohaterki zapisuje ją do programu, który imituje zachowanie jej zmarłego mężczyzny i działa w sieci. Ta z nim cały czas pisze, traktuje go tak, jakby to był prawdziwy człowiek, zatraca się. Traci kontakt z siostrą, później wszystko idzie o krok dalej... I tak się zastanawiam, czym by się różnił robot, który wygląda i zachowuje się tak jak ukochany, od naszego ukochanego. 

Czy uczucie żywione wobec sztucznego tworu nauki jest tak samo trwałe i prawdziwe jak te wobec człowieka. Z drugiej strony czym jest doskonała imitacja człowieka wobec prawdziwego człowieka. Życie z takim tworem byłoby niewątpliwe oszustwem. Jednakże czy żyjąc w oszustwie i wierząc w nie, to nadal kłamiemy? To jest jak życie narkomana, który nie zauważa rzeczywistości, ponieważ przysłania mu ją iluzja. Iluzja, samo to słowo ma często wydźwięk pejoratywny. Gdy widzimy memy w necie przedstawiające ludzi z Oculusem na oczach i grających w grę. Symbol uzależnienia od "wirtualnej" rzeczywistości. 

Jednak to czyni nas szczęśliwymi, a chyba o to chodzi w życiu. Często myślę, czy przypadkiem Ci "przegrani" nie są tymi, co wygrali. Bo jakby się tak zastanowić to najważniejszym w życiu jest bycie szczęśliwym, Wyznaczamy sobie cele, spełniamy je, mamy zasady, mówimy, że szczęście to nie wszystko, że czasem trzeba zrobić coś związanego z zasadami. To się nazywa spełnienie a ono daje nam satysfakcje - jesteśmy szczęśliwi. 

Więc lepiej nie być cynicznym, nieszczęśliwym, człowiekiem, którego smuci codzienność. Zamiast tego poszukajmy jakichś plusów, nawet tych najmniej ambitnych, pozbądźmy się presji społeczeństwa i pozwólmy sobie na życie w iluzji. Naszej iluzji, którą sami sobie przygotowaliśmy niczym ulubiony pokój. Jeżeli znajdujesz upodobanie w graniu w gierki planszowe to olej złośliwe komentarze i to rób. Jeżeli jesteś zgorzkniały, bo widzisz głupotę innych, to o tym zapomnij. Zaakceptuj, ale nie przeżywaj, bo to Ci nic nie da! Co z tego, że jesteś bardziej świadomy lub spostrzegawczy. Nie zarobisz na tym, nie pomoże Ci to w przeżyciu. Uświadom sobie, że to wcale nie pomaga i zajmij się swoją szczęśliwą egzystencją. Życie ciągłym gniewem, smutkiem wyniszcza i mija się z celem.

"Każdy powinien zrobić sobie codziennie mały prezent, może to być na przykład filiżanka pysznej kawy"

Uwielbiam mordować ludzi!

Dosłownie przed chwilą, za moją sprawą, zginęło 7 miliardów ludzi. Sporo. W ogóle niesamowite jest to, że aż 20% ludzkości żyje w Indiach! Tyle samo w Chinach, nic dziwnego, że w dobie globalizacji, to właśnie tych dwóch państw ekonomia Starego Świata powinna się obawiać. No ale o tym innym razem.

Chodzi mi o genialną gierkę na smartfona. Plague Inc.

Jest to coś tak wciągającego, że aż trudno mi w to uwierzyć. W skrócie gra polega na wyeliminowaniu całej ludzkości za pomocą naszej choroby. Trzeba to zrobić, zanim naukowcy wynajdą na nią lek. Brzmi nieźle, prawa? 

Do wyboru mamy: bakterię, wirus, grzyba, pasożyta, prion, nano-virus i broń biologiczną. 

Każdy typ plagi ma swoje wady i zalety, a kolejne rodzaje odblokowujemy poprzez zakończenie gry poprzednim. Na przykład grzyb ma wielkie problemy z rozprzestrzenianiem się, broń biologiczna zwiększa swoją śmiertelność w czasie, a pasożyt jest trudny do wykrycia. Polecam zagrać tym ostatnim, nazwać go "komunizm" i zacząć w Rosji. Ekstra sprawa.

Po wybraniu narzędzia zbrodni należy je nazwać i dodać pewne ułatwienia, jeżeli mamy do nich dostęp. Nazwa jest ważnym elementem gry. W końcu jest trochę ironii w nazwaniu bakterii "głód" i rozprzestrzenieniu jej w Afryce. Albo wybicie "higieną" całych Indii... No ale nieważne!

Z czasem, gdy plaga się rozprzestrzenia, zdobywamy punkty DNA. Należy je wydać na jej "ulepszenie", zwiększenie efektywności w rozprzestrzenianiu się, śmiertelności czy też dotkliwości.

Wszystko ma wpływ na rozwój leku, nad którym pracuje ludzkość i na wydarzenia które dzieją się na świecie. W pewnym momencie mogą upaść rządy, transport lotniczy zostanie wstrzymany, a ludzie zaczną się wypróżniać na ulicach. Dzień jak co dzień.

Gra wymaga myślenia strategicznego i cierpliwości. Należy przemyśleć to, w jaki sposób będziemy rozwijać naszą plagę i jak wykorzystamy jej specyficzne umiejętności. Poza tym, co zostało tu opisane, jest jeszcze wiele więcej opcji. Jednak opisanie ich zajęłoby mi zbyt wiele czasu. No, chyba że ktoś by chciał, to napiszę jakiś poradnik.

Spróbujcie zaplanować swoją własną hekatombę, zwłaszcza w jakiś ponury dzień, to bardzo poprawia humor!

Cześć!

Witam na mojej defenestracji! Wiem, że jeszcze się dobrze nie znamy, ale myślę, że jakoś temu zaradzimy, ja też nie jestem tu od dawna, jednak już czuję się jak u siebie w domu. Będą tu wstawiane moje przemyślenia, spostrzeżenia, opinie i inne okruchy życia, które mam nadzieję, że Cię zaciekawią, a być może poszerzą horyzonty!

Na początek, z racji tego, że to wpis "wstępniakowy" opowiem coś o sobie.
Jestem pozytywną i miłą osobą, która zdaje sobie sprawę z tego, że nie da się wyciągnąć wszystkiego z życia, które jest... no nie jest idealne. Więcej w nim upadków niż wzlotów, lecz kluczem do niezałamania się jest patrzenie na jasne strony. Taką mam filozofię, mimo częstych dołków. Doświadczenie nauczyło mnie, że lepiej spoglądać na zalety ludzi (którzy swoją drogą są fascynujący, każdy ma w sobie jakiś pierwiastek piękna, nieważne jak bardzo szpetna byłaby jego osobowość czy też lico) i sytuacji, ponieważ w ten sposób kreujemy swój świat, w którym żyjemy.

A poza tym mam wiele normalnych, niewyróżniających mnie z tłumu upodobań i zachcianek, o których nie warto tu wspominać. W końcu to blog więc pewnie i tak jeszcze nie raz i nie dwa o tym powiem.
Mam nadzieję, że się zaprzyjaźnimy i czasem będziemy jeść razem śniadanie, pić kawę czy coś... Taka metafora.